Tuesday, December 31, 2019

මතක හිත!


දැරියක්ව සිටි කාලයයි. එතරම් සතුටින් සිටි හැකි කාලයක්, නැවතත් නොලැබෙනා බව නොදන්නා, පාවෙන වලාකුලක මෙන් සැහැල්ලුවෙන් සිටි කාලයයි. ඉතින් මේ ඈ හට ප්‍රථම ප්‍රේමය මුණ ගැසුණු කාලයයි.

ජීවිතය කෙතරම් ප්‍රීතිමත් දැයි, මේ ලොව නොදන්නා තව කෙතරම් දේ ඇත්දැයි සිතමින් පුදුම වුණු කාලයයි. පොත් පිටු අතර දුටු ලෝකයත්, මිනිසුනුත්, ඒ ප්‍රේමයත් සැබෑ ලොව ඇත්දැයි විමසිලිමත් වූ කාලයයි. නොකියවූ පොත් කොපමණ ඇත්දැයි සිතා හූල්ලපු කාලයයි.කෙලවරක් නොදුටු කතාබහ මැද ගෙවුණු කාලයයි. සුදු ගවුමෙ රැලි අතරෙ රහස් සැඟවුනු කාලයයි.

ඉතා කුඩා , නමුත් තදින් බැඳුනු පවුලක් අලුත් සිහින දුටු කාලයයි. ඒ අලුත් තීන්ත සුවඳ මතකයන් අතර උඩින්ම තැන්පත් වූ කාලයයි. මුලු රැයක හීන, නිදිවැරූ ඇස් මත්තෙ ගොඩගහපු කාලයයි. නිතර ඇසෙන ගීත අපටම ලියූවා යැයි මුලු හදින් සිතූ කාලයයි. ඒ අතරින් පතර කඩයිම් විභාගත් පසු කල කාලයයි. රැවුම් බැනුම් ගෙරවුම් මැදත් ආදරය පරතෙරටම යමියි සපථ කල කාලයයි. නොදන්නා කලුවරක අතරමං වේයැයි සිහිනෙන්වත් නොසිතූ , සතුට ඈ අසල රැඳි අවසාන කාලයයි.

කලක් පෙමින් බැඳි මතක අතරේ වැලපෙන්න සිදුවුනු කාලයයි. රැයක් කියන්නෙම කඳුලු ගඟක් බව දැන රැයට සාප කල කාලයයි. විරහ ගීයක තනුවකටත් කඳුලු මුහුදක දිය වුණු කාලයයි.දින සති මාස අවුරුදු ගනනකට පසු ක්ෂණයකින් සියල් මතක පාකර හැරි , යුවතියක්ව සිටි කාලයයි.

සරසවි යුවතියක්ව ජීවිතය අලුතින් ඇරඹි කාලයයි. කාටවත් නොදන්වා හිත නැවත අයාලේ ගිය කාලයයි. සදාකාලික අමුත්තෙක් ළඟ හිත ආදරෙන් පිරුණු කාලයයි. ඉතින් ඒ හීන මත මල් පිපුණු අලුත් ගී තනු ඇසුණු කාලයයි. පොත් පිටුවක හැංගෙන්න මිනිත්තු මදි වුණු කාලයයි. දහසකුත් වැඩ අස්සෙ හීන කඳුවැටි අස්සෙ ආදරෙන් මත්වෙච්චි කාලයයි. 

නොදන්වා පැමිණි කුණාටුත්, නොකී තව නොවක් දෑ හිත තැලූ කාලයයි. නොදන්නා අමුත්තන්, අමුත්තන් ලෙසම වෙන්ව ගිය කාලයයි. ජීවිතය මේ යැයි කියන්නට බොහෝ දෑ එකතු වුණු කාලයයි. බොහෝ දෑ නැතිව ගිය කාලයයි.

හිත ගලක් වුණු කාලයයි. උල්පතක් වුණු පන්හිඳක තීන්තත් වියලි ගිය කාලයයි. වචනයක් පිට වෙන්න වරු ගනන් ගත් කාලයයි. දිගු නිහඬ රාත්‍රීන් හා පෙමින් බැඳි කාලයයි. අසන්නෙක් අවැසිම වුණු , කවුරුත්ම නැති වුණු කාලයයි. තාලයක එති එතී දුවපනින වචන වල තේරුමට හිත හූරගත්තු කාලයයි.

හෙමි හෙමින් නැවත පටන් ගනිමියි සිතු කාලයයි. රලු කටු පඳුරක්ව බිඳී ගිය සිත රැකි කාලයයි. පෙර නොසිතු මාවතක ඇවිද යන්නට සිතූ කාලයයි. ඒ තබන හැම අඩියකම මේ මෙලස යැයි සිතා තනිව මග සරි කරගත් කාලයයි. සැනසුමක හැඟීමක් සමඟ සරසවියෙන් නික්ම ගිය කාලයයි. නොදන්නා ලෝකයක පටන් ගැන්මේ ඉදන් ඉදිරියක් ගැන හිතන කාලයයි.
මේ ගෙවෙමින් පවතින්නේ ඒ කාලයයි. දසවසක් තුල අපමන හඬා වැටීම්, හිත් බිඳීම්,දරාගැනීම්,ජයගැනීම් හමුවේ ගත වූ නොදැනිම ගතවුනු කාලයයි. ඇසිල්ලක මතකයත් හද අවුලවන කාලයයි. 

ඒ කිසිත් සිදු නොවූ කාලයයි. ඒ සියල්ල සිදු වූ කාලයයි.. ඒ මා මිය යමින් සිටි කාලයයි. ඒ මා ජීවිතය යැදි කාලයයි. ඒ මා ජීවිතය ප්‍රතික්ෂේප කල කාලයයි.ඒ මා ජීවත් වූ කාලයයි. ඒ මා ජීවිතයට ස්තූතිවන්ත වූ කාලයයි. ඉතින් මේ ඒ කාලය පිලිබඳ ආවර්ජනය නිම කරන්නට කාලයයි.


Thursday, November 2, 2017

ඊට පස්සෙ හිස්තැනක්!







"ඒ කාලෙ ඉඳන්ම එහෙම තමයි. ඒ හින්දා ඒ ගැන පුදුම හිතන්න එපා."

මං හෙමීට කියලා දැම්මා.

" වෙන කා එක්ක නැතත් අඩු ගානෙ මාත් එක්කවත් කතාකරන්නකො ටිකක්. වචනයක් එලියට ගන්න ඔච්චර අමාරු ඇයි? "

දීප්තගෙ නෝක්කඩු කටහඬ ඇහුණෙ කලින් වතාවට වඩා ටිකක් ඈතින්.

ඒ කටහඬ ඇහෙන දුර ටික ටික වැඩි වුණා මිසක් ....

ඊටපස්සෙ එයාව දැක්කෙත් බොහොම කලාතුරකින්.
මට දුකක් කියල දෙයක් හිතුනෙ නෑ. මට දැනුනෙ එයාගෙ කටහඬ නැති පාලුවක් විතරයි.
ඒක මහ අමුතුයි. මාව ඇදිලා ගියේ පිරිමින්ගෙ කටහඬට. ඒ සමහර ගැඹුරු හඬවල් වලට මාව ඇබ්බැහි වෙන එක නතරකරගන්න එක හරි අමාරුයි.

මට ඕනි උනේ අහන් ඉන්න. මිනිස්සු අඬන හැටි, මිනිස්සු හිනා වෙන හැටි, මේ හැමදේම.
මට ඕනි උනේ හිත හිත ඉන්න. ඒ දේ මෙහෙම උනොත් කොහොමද , අරෙහෙම  උනොත් කොහොමද..

ඒත් මට කවදාවත් ඕනිඋනේ නෑ කතා කරන්න. ඒක කාටහරි තේරුම් කරලා දෙන්න හරි අමාරුයි. හරියට මේ දැන් වගේ. මට කියාගන්න බෑ මට දැනෙන්නෙ මොනාද කියලා. ඒ හින්දා මං ගොලු වෙලා ඉන්න පුරුදු වෙලා හිටියා.

දෙයක් කොච්චර කිව්වත් තේරුම් ගන්නැති කෙනෙක්ට කොච්චර කිව්වත් වැඩක් නැති හින්දා ඒ අය එක්ක මං කතා කලේ නෑ. මාව කොච්චර තේරුම් ගත්තත් මට මාව තේරුම් කරල දෙන්න බැරි අය එක්කත් මං කතා කලේ නෑ.

අන්න දැක්කද! මේ මං දැන් කියපු එකත් ඔයාට තේරුනේ නැහැ නේද?

හැමෝම හිතුවෙ මං හරි අඳුරු ගුප්ත චරිතයක් කියලා. කවුරුත් මූණට කිව්වෙ නැති උනාට මට ඒක අපූරුවට දැනෙමින් තිබ්බා.
ඒත් මේ නිහඬ අඳුරු හිත අස්සෙ, ඉර එළියෙන් දීප්තිමත් වෙච්ච පළිඟු කැට වගේ දවස් අප්‍රමාණයක් තිබුණු බව කවුරුවත් නොදන්න හැටි!

අහසෙ තියන නිල් පාට තරම්, තණකොල ගොල්ලක තියන කොළ පාට තරම් , අර ඈත පේන ක්ෂිතිජයේ ගිනි ගන්න පාට තරම්,වර්ණවත් ජීවිතයක් මං හංගගෙන හිටිය වග මට කියලා දුන්නෙ හදිසියේම පායපු දේදුන්නක්.

කලබලම පාන්දරක, මං හෙමි හෙමීට ඉස්සරහට යන ගමන් හිටියෙ. කන්තෝරු යන ගමන පොඩ්ඩක්වත් කම්මැලි නොහිතුනාට, අමාරුම දේ උනේ කනෝතෝරුවේ පැය අටක් ඉන්න එක විතරමයි.
ජොගින් යන විශ්‍රාමික මහත්තුරුන්ගෙ අනන්තවත් උදෑසනමය සුබ පැතුම් මැද්දෙන්, චූන් පාන් මල්ලිගෙ නිදිමත පෙරෙන මූණෙන් ඇදෙන හිනාමල් අස්සෙන්,  ඉස්කෝලෙ යන්න වෑන් එක එනකම් අම්මලා එක්ක පාර අයිනෙ ඉන්න පොඩිඋන්ගෙ විරිත්තුනු මූණවල් දිහා බලාගෙන මං ඉස්සරහට යමින් හිටියා!

ඒක මහලොකු අහම්බයකින් සිද්ධ වුණු දෙයක් නෙමෙයි.
එයත් හැමදාම බස් එකට නැග්ගා මා එක්කම.
අර කිව්ව උදෑසන සුබපැතුමකට එහායින් වචනයක්වත් හුවමාරු උනේ නෑ.

එදත් ඒ වගේම දවසක්!

" නෝනා රුපියල් තිහේ දුරට දාහෙ කොළයක් දික් කරන්න එපා නෝනා! මේ උදේ පාන්දර අපි ගාව මාරු නෑනෙ."

නොහිතපු වෙලාවක කොන්දොස්තර අයියගෙ සද්දෙට බස් එකම මං දිහා බැලුවෙ මං සල්ලි නොදී යන්න හැදු විදියට.

රුපියලේ කාසියක්වත් අතේ නොතිබිච්ච දවසක්!

"ආ එයාටත් එක්ක මේකෙන් ගන්න.! කොල්ලුපිටියට දෙකක්..."

දැන්නම් ඔයාට එයා එක්ක කතා කරන්න වෙනවමයි නිර්මා !

ඒ මොහොතෙ ඉඳන් සුබ පැතුමකින් නතර නොවෙන කතාවක් අපි දෙන්නා අතර ඇති වුණා.

"එයාලා ඇයි කියන්නෙ ඔයා වැඩි සද්ද බද්ද නැති ළමයෙක් කියලා? මගෙ ළඟ ඉද්දි කොච්චර කච කචේද "

මගෙ කොණ්ඩ කැරලි අස්සෙ එයාගෙ ඇඟිලි දුවවන ගමන් එයා අහනවා.

"මටත් පුදුමයි! "

" ඒ මොකටද ඔයාට පුදුම ? " ඒ ආයෙත් නිම්න.

"නෑ මං මේ මොනවද ඔයා එක්ක මෙච්චර කියවන්නෙ කියලා. මං  ඉස්සර මෙහෙම නෑ "

" හ්ම්ම්.. ඒත් ඒකට මං කැමතියි"  එයා දිගටම කියවගෙන යනවා.
" මං ගාව විතරක් මෙහෙම කියවන එකට.. "

"ඉරිසියාකාරයා!" මගෙ කෙනිත්තිල්ලට එයා හිනාවෙනවා.

" ඉරිසියා හිතෙන්න තිබ්බා ඉතින් වෙන තරඟකාරයෙක්වත් හිටියනම්. ඒත් එහෙම නෑනෙ"
අන්න ආපහු මාව කෙනිත්තුව හැටි!

තරහ ගන්නවත් වෙලාවක් හම්බවෙන්නෙ නෑ. එයාගෙ ගැඹුරු හුස්ම අස්සෙ, තෙරක් පේන්නැති ඇස් අස්සෙ මාව අතරමං වෙනවා!

ඒත් විශේෂම දේ උනේ මං ආසක්ත වුණු ආකාරයේ ගැඹුරු කටහඬක් ඔහුට හිමි නොවීම.
නමුත් එය පැරදිය හැකි තරමේ, මුහුදක් තරම් වූ ගැඹුරු ඇස් දෙක මාව තදින් අල්ලගෙන හිටියා.

තත්පරයකවත් ඉස්පාසුවක් නැති වේගවත් හෝරාවන් ගණනාවක්, හදගැස්මවල් දෙතොලතර හුවමාරු වෙන දවස් සති,මාස ගණනාවක් ගෙවිලත් තාමත් ඒ විදියටම අපි කිසි වෙනසක් නැතුවම!

"නිර්මා! අද හවස මට ඔෆිස් එකෙන් වෙනදා වෙලාවට එන්න බැරි වෙයි.ඔයා පරිස්සමෙන් යන්න"

මේ කෙටි පණිවිඩය තිරය මත දිස්වෙනකම්ම අපි දෙන්නා නොනවතින ගමනක් යමින් හිටියා.

ඒත් ඊට පස්සෙ,

......................................................









Thursday, June 16, 2016

නෝනා සොයාගත් විමුක්තිය




නළල කොනින් නැගෙන දාඩිය බිඳු වැලමිටින් පිස දමමින් , කඩිමුඩියේ එහෙ මෙහෙ යන මිනිසුන්‍ ය. ඇස් හීනි කොට අහස් කුස දෙස බලා වැහි වළාකුලක් හෝ ඇත්දැයි පිරික්සන මහල්ලන්‍ ය. අම්මාගෙන් ඉල්ලාගත් රුපියල් පහක් අතමිට මොලවන් අයිස් පැකට් කන්නට කඩේට දුවනා කොලු ගැටවුන්‍ ය.

සෙවණට කියාවත් එක් ගසක් හෝ නොමැති පුරන්ව ගිය ඉඩමක ඔහේ ඈඳිගෙන සිටින නෝනා පිළිබඳ මේ කාහටවත් වගක් නැති සෙයකි.

"ඉබාගාතෙ ඇවිදන් යනවට වඩා මෙහෙම ඉන්නෙක සැපක්. රස්නෙන් අඩුවක් නම් නෑ තමයි. ඒත් ඉස්සරහ ගෙදර ඉන්න මනුස්සයා වතුර ඩිංගිත්තක් හරි දෙනවනෙ. ඒ මදෑ."

නෝනා මෙසේ සිතනවා විය යුතුය.

හමායන වියළි සුළඟට මුහුණ අල්ලා සිටින හේ විටින් විට ඇඟේ වසන මැස්සෙක් එලවන්නටවත් අතපය නොසොල්වන සැටියකි.

නෝනා.. නෝනා... 

කවුරුන් හෝ ඇය අමතන අයුරක් දිස්වේ.

අන්කවරෙකුත් නොව මරිතිනා ආච්චීය. 

"නෝනා.. වරෙන් මයෙ අම්මා ගෙදර යන්න. "

"බලාපන් අව්වට උඹ පිච්චෙන හැටි, හිසට වහලක් නැතුව උඹ කොහොමෑ මයෙ අම්මා මෙහෙම ඉන්නෙ"

"යමන් මා එක්ක ගෙදර "  මරිතිනා ආච්චි සෙමෙන් නෝනාගෙ හිස අතගාන්නට සැරසෙයි. 
හිස අතගාන්නට තබා ඇය දෙස බලනවාටවත් නෝනා කැමති නැති සෙයකි.

මරිතිනා ආච්චි කෙතරම් පිණ්සේන්ඩු වූවත් කනකට නොගත්තී ඈ.

හිතුවක්කාර ඈ. 
මැදි වයසේ විය හැකි,පිරුණු සිරුරකට උරුමකම් කියනා ඈ. 

පෙර කලෙක මරිතිනා ආච්චි අතින් නෝනාට යම්කිසි වරදක් වී ඇති සෙයකි.


හිරිඟඩු පිපෙනා සීතලක් සමඟ ගත පුරා සුළඟක් දැවටෙයි. වැස්සකට පෙරමං කියනා ආකාසය ය.
පෙර පැවති ගත දවන ගිනියම අවසන් බව ඈතින් පාව එන කළු වළාකුලු පුන පුනා කියන හඬ , ගර්ජනයක් මෙන් ඇසෙයි.

සිහින් පොද වැටෙයි. කතාකරනා දෙයක්වත් නෑසෙන තරමට වර්ෂාව වැඩිවේ.

ඈ තවමත් සුපුරුදු ඉරියව්වෙන් ඈඳිගෙන සිටියි.
නෝනා..
ඈ හට මහ වැසි ගාණක්වත් නැති සැටියකි.

නණ කැඩුණු කුඩයකුත් ගෙන මරිතිනා ආච්චි නෝනා සිටින පැත්තට එන්නීය.

ඇය නැවතත් නෝනාට පිණ්සේන්ඩු වෙයි.


අකීකරු දරුවන් සැමතැනම.

මරිතිනා ආච්චි දෙස්දෙවොල් තියමින් යනු මහවැස්සේ ඇසී නෑසී යයි.

මුළු ගිනියම් කාලය පුරාමත්, වර්ෂා කාලය පුරාමත් නිවස දෙසවත් නොබලන්නී නෝනා.


ඇය මහත් නිදහසක් අත්විඳින බැව් ඇගේ මුහුණින් පෙනේ. පමණට වඩා වයසක් පෙනෙන්නේ ඇය විඳි දුක් පීඩා නිසාදැයි නොදන්නා මුත් වියපත් ඒ මුහුණ මහත් සැනසීමකින් පිරී ඇති සෙයක් දිස්වේ .

කරුණාවන්ත ඇස් ඇත්තී නෝනා...


වේදනාබර රාත්‍රීන් ඈ හට මතකය. මහ වරුසාවක් මැද්දේ උපත ලද පුංචි පුතුත් , තම වේදනාබර විලාපයන් අසාගෙන ළඟින්ම සිටි ප්‍රාණසම ඔහුත් විටින් විට ඈ සිත පාරවයි.

එවැනිම වූ තවත් රාත්‍රියක ඔහු ඈගෙන් සමුගැන්මත්, තවත් රාත්‍රියක ඇගේ පුංචි පුතා තමන්වත් නොදන්නා ඈත පලාතකදී නරුමයන් අතින් මියගිය වගත් ඈ නොදන්නවා නොවේ.

වේදනාවන් ඈ හට ශක්තියක් වූ සෙයකි. ජීවිතයේ වටිනාකම් ඈ හට අහිමි වීමෙන් පසුත් කුමක් සඳහා නම් තවත් වහල්කම් කරන්නටද?

නිවස අත් හරින්නට තීරණය කරන්නී නෝනාය.

ඇයට යෑමට තැනක් නොමැත.
බොහෝ දුරක් ඇවිදින්නටද ශක්තියක් නොමැත.
තම නිවස අද්දරට පැමිණි විට ඈතින් පෙනෙන තැනිතලාවක් වැනි කොටස පිළිබඳ මායාමය හැඟීමක් මතක ඇති කාලයක සිට හිතේ සක්මන් කළ බව ඈ හට මතක් වේ.

ඇය ගමන පටන් ගත්තාය.
මායාමය භූමියක්!
ඈතින් පෙනෙන ඒ භූමිය ඇගේ පැමිණීමට සූදානම් වන සෙයකි.
තැනිතලාව දෙපස කුඩා තෘණ පත් දලුලනයුරු පෙනෙයි. 
ඇගේ කුසගින්නට එය තරම් නොවේද?


සැනසුම් සුසුමක් හෙලන්නී නෝනා ය.

රැහැනින් වෙලී මග දෙපස යන ඇගේ සගයන්ට ආඩම්බර බැල්මකින් සංග්‍රහ කරන්නී නෝනාය.

අවසන විමුක්තිය සොයා ගත් , එඩිතරවන්තී ඈ නමින් නෝනාය.

.


බෝඩිමේ සිට නිවාඩුවට ගෙදර පැමිණි ඈ හතර වට සක්මන් කරමින් සිටියි.

නැවතත් මහ වැස්සක්.

"හම්බෝ ඇති යන්තම්. මං නම් කැමතිම හැමදාම මෙහෙම හයියෙන් වහිනවට."

ඈ නිවස ඉදිරිපස කණුවක් බදා තැනිතලාවක් වන් පුරන් ඉඩමක් දෙස නලියන දෙනෙතින් බලා හිඳී.

ඈ කලබල වීමට තරම් යමක් දුටු සෙයකි.

" තාත්තේ.. තාත්තේ... " මහ හඬින් බෙරිහන් දෙන්නී ඈ.

" තාත්තා.. අර බලන්නකො. අර හරකා හොඳටම තෙමෙනවනෙ. මේ වැස්සෙ. අයිතිකාරයොන්ටවත් ගානක් නෑ "

තාත්තා සිනාසෙයි.

" එයාගෙ නම නෝනා. ගෙදරින් එක්ක යන්න ආවට යන්නෑ. හෙන මුරණ්ඩුයි. අයිතිකාරයො නම් කියන්නෙ දවසක් නෝනට නරක වචනෙකින් කතා කරපු හින්දා තරහා වෙලා ගෙදරින් ඇවිත් කියලා. "

"හ්ම්ම්... "  ඇයට සිතන්නට දේවල් ඇති සෙයකි.

ඈ ගේ ඉදිරිපසට ගොස්  " නෝනා " යැයි කතා කළ සැනින් ගේට්ටුව ළඟට පැමිණෙන්නටත් ඈ දෙන වතුර බාල්දිය බීමටත් තරම් දැන් ඇයව විශ්වාස කරන්නී නෝනාය.

නෝනා සොයාගත් විමුක්තිය, සදා ඈ සමඟ රැඳේවා !!!


( ඇත්ත කතාවක් )

Sunday, March 6, 2016

නොදරු ආල





අමතක කරන්න..
ඔව් ඇත්තටම මතක නැහැ තමයි ඉන්දුමතී.
මට ඇත්තටම මතක නෑ මං එයාට කැමති වෙන්න පටන් ගත්තේ මොන වෙලේ ඉඳන්ද කියලා.
කැමැත්තකටත් වඩා මහා මොකක්දෝ අමුතු හැඟීමක්.
ඒ ඇස් වලට නෙමෙයි මම කැමති උනේ.
ඒ හිනාවටත් නෙමෙයි මම කැමති උනේ.
ඒත් ඊටත් වඩා මොකක්දෝ නොතේරෙන දෙයක්.
ඒ ඇස් දෙක කාටවත් අතරමං වෙන්න හිතෙන ඇස් දෙකක් නෙමෙයි කියලා ඉන්දුමතී මට පුන පුනා කිව්වත්, මං ඒ තේරුමක් නැති ඇස් අස්සේ අතරමං වෙන්න ආස කළා.

Monday, February 29, 2016

අපි කවදාහරි ආයෙත් හමුවේවි.





මේ දවස් හරිම ගිනියමයි. මිනිස්සු බලාගෙන ඉන්නවා වතුර බිංදු ටිකක් අහසින් වැටෙනකම්.
ඉතින් අපි හයියෙන් වැස්සහමත් අහසට බනිනවා. පොඩ්ඩක් වැස්සහමත් අහසට බනිනවා.හොඳටම පෑව්වත් ඒත් අහසට බනිනවා. ඒත් ඉතින් අහස කියන්නෙ අහසටම තමයි. අපි කොච්චර කන්කෙඳිරි ගෑවත්,දුක කිව්වත්,බැන්නත්, අහස අහසට ඕනි විදියට ඉන්නවා.

හරියට සමහර මිනිස්සු වගේ. ඔයාලා දන්නවද සමහර මිනිස්සු ඉන්නවා අහස වගේ වෙනස් වෙනවා. ඒත් අනික් අය ගැන හිතලා නෙමෙයි. එයාලා එයාලට ඕනි විදියට වෙනස් වෙනවා. ලාබ ප්‍රයෝජන බලන් එයාලා ලඟ ඉන්න අයගෙන් සමහරක්ට ඒ අහස වගේ වෙනස් වෙන මනුස්සයගෙන් වාසි ගොඩයි. සමහරක්ට එයාගෙන් අවාසිම විතරයි.
එතකොට ඇත්තටම ආදරෙන් එයා ළඟ ඉන්න කෙනාට මොනාද හම්බෙන්නෙ.එයාට හම්බෙන්නෙ වේදනාවක් හිත රිදීමක් විතරයි.

Saturday, February 6, 2016

රහසක්ම වී මියෙන..





විසල් අහසක් යටම
වළාකුල් මගා’රින
කිරිල්ලියෝ ඇති නේද
තටු ගසනු අකමැතිම
දහස් දුර ඇවිද යන..

ඉදින් ලොව මල් නැතිද
නේක විධ වූ වර්ණ
පිපෙන්නට අකමැතිම
බඹරුන්ව නොරුස්සන
රෑ හඳට පෙම් කරන..

හරිත පැහැ ලෝකයක
හුස්ම දෙන ගස්වැල් ම
සිතනවා නොවනු වෙද
සුළඟකට පාවෙන්න,
නෑසියන් හමුවෙන්න..

තවත්,
හිඳීවිද අම්මලා
නොකියනා දැරියන්ට
මේ කෙල්ල “කොල්ලෙක්ම”
වී තිබුණි නම් යෙහෙකි!

කොතෙකුත්,
සිටින්නට බැරි කිමද
කෙලිත්තියො තව තවත්
අනේ මම වූවා නම්
“කොල්ලෙක්ම” යැයි සිතන..





   ප.ලි.
 (: Blue is the warmest color චිත්‍රපටය නරඹා තත්පරයකට ඇතිවූ සිතිවිල්ලකි )

Wednesday, February 3, 2016

ඔයාට ....

මං අහන්නෙ, කාටහරි පුළුවන්ද රැහැයි සද්දෙ විතරක් ඇහෙන, යටිපතුල් දෙක  හීනියට හිරි වැටෙන මහ පාන්දරක ඇහැරගෙන,පොඩිම පොඩි සද්දයක්වත් නෑහෙන තරමට,මුළු ලෝකෙටම හොරෙන් ගෑස් කුකර් එක ඔන් කරලා කෝපි කෝප්පයක් හදාගන්න!!.

මං තනියම ඉන්න වෙලාවක උනත් මහ රෑට ගෑස් කුකර් එක ඔන් කරනකොට හරි, ෆ්රිජ් එක අරිනකොට හරි, "චූටි දුව.." කියලා සද්දයක් කොහෙන් හරි ඇහෙයි කියලා හිතේ පොඩි තිගැස්මක් නැතුවම නෙමෙයි. ඒක හැමෝටම සාමාන්ය වෙච්ච දෙයක් කියලා හිතලා,ඇඳේ මුල්ලකින් වාඩි වෙලා පොරෝණයක් ඇඟේ ඔතාගෙන ඔයාව අහන එක විතරයි මට මේ වෙලාවෙ ඕනි...

Saturday, October 17, 2015

ඉංග්‍රීසියි අපියි







අපේ ගෙදරට අද එනවා පුංචි දරුවෙක්.තුන වසරේ.ඉංග්‍රීසි පන්තියේ වැඩක් අහගන්න.
ටීචර් දීලා තියන වැඩේ මේකයි. රවුමක් ඇතුලේ ලියලා තියනවා දහයේ ඉඳන් තිහට යනකම් ඉලක්කම් වලට කියන වචන. ඒ වචන වලින් විස්සේ ඉඳන් තිහට යනකම් තියන වචන ටික තමයි තෝරන්න ඕනි. බැලූ බැල්මට හරි සරලයි.
ඉස්සෙල්ලම මම ඇහුවේ කීයට එනකම් ඉංග්‍රීසියෙන් ඉලක්කම් දන්නවද කියලයි.අමාරුවෙන් පනහට වෙනකම් කියන්න දන්නවා.
මම ඊටපස්සේ කිව්වා,හරි දැන් එහෙනම් පුතේ විස්සේ ඉඳන් තිහට එනකම් තියන වචන මෙතනින් තෝරන්න කියලා.
හිතාගන්න පුලුවන්ද?ඒ ළමයා පනහට වෙනකම් ඉංග්‍රීසියෙන්  කියන්න දන්නවා.කටපාඩමින් අකුරුත් කියන්න දන්නවා. අනේ ඒත් ඒ දරුවා පොතේ තියන වචනය කියවගන්න දන්නේ නැහැ.වැරැද්ද කොතනද? ඇත්තටම මට ඒ වෙලේ කරකියාගන්න දෙයක් නැති උනා. උගන්වන ගුරුතුමා දන්නේ නැද්ද කටපාඩම් කෙරෙව්වට මේ ළමයට කියවගන්න තේරෙන්නේ නෑ කියලා?



අවුරුදු තුනේ ඉඳන් ඕලෙවල් ඒලෙවල් පන්ති වෙනකනුත් එතනින් එහාට එක එක ජාතියේ සිව් මාසික හය මාසික පාඨමාලා කියා කියා එතනිනුත් එහාට ඩිප්ලෝමා ,උසස් ඩිප්ලෝමා කියා කියා ඉංග්‍රීසි ඉගෙනගන්න අපේ රටේ ළමයින්ට/තරුණ තරුණියන්ට හරියට මේ ඉංග්‍රීසි භාෂාව බැරි ඇයි?

Wednesday, September 2, 2015

පුසුඹ අතීතය



බොරලු කැට දහසකට
පහස දුන් පාද තල..
පස් ගොඩක මතක ඇඳි
මඩ සුවඳ දැනෙනවද?


ඇඹරැල්ලා දලු කොනක
ඇඹුල රැඳී දිව අගිස..,
දැනුණිදෝ ඒ මතක
දැනේවිද ඒ රසම?

Tuesday, August 25, 2015

මගේ කෙටිම කෙටි කතාව.






පුස්තකාලයක් වුනාම පොඩි අඳුරු පාටක් එක්ක මුහු වුණ පුස් ගඳක් තියෙන්නම ඕනි. ඒ එක්කම පැය බාගෙකට සැරයක් විතර කෑ ගහන කපුටු නාදෙකුත්.

ඒ ඔක්කොම තියෙද්දිත් මට මේ පුස්තකාලේ මොකද්දෝ මන්දා අඩුවක් දැනුනා.


මතක් වුණා !

අර බාගෙට ගැලවුණු කොටු කොටු දැල් තියෙන, ජනේලයක් මෙහෙ තිබ්බේ නැහැනේ.



“වහිනකොට හොරෙන් බලන්න එපා.!”